Sjöwall & Wahlöö, De brandweerauto die verdween

De auteur

De auteur van mijn boek is Sjöwall & Whalöö. Mijn vader had mij dit boek aangeraden en verteld waar deze schrijver vooral over schreef. Ik verwachtte dus dat deze schrijver zou gaan schrijven over misdaad en moordoplossingen, een soort detective maar dan met meer personen. Ook verwachtte ik spannende momenten in het boek zoals achtervolgingen.  Mijn verwachtingen waren allemaal uitgekomen, de achtervolgingen, de onderzoeken, het oppakken van mensen. In één woord: geweldig. Dit boek was echt een leuk boek. Misschien wel één van de leukste die ik tot nu toe heb gelezen.

 Sjöwall en Wahlöö is de naam waaronder het Zweedse schrijverspaar Maj Sjöwall en Per Wahlöö een boekenreeks van tien misdaadromans publiceerde tussen 1965 en 1975. De twee schrijvers waren vroeger journalisten en hebben elkaar ontmoet in 1961 bij een uitgeverij. Ze trouwden in 1962 en kregen 2 zonen. Ze besloten een serie detective romans te schrijven met maar een doel:  dat je In een sociaaldemocratische regeringen opgebouwd uit Zweedse welvaartstaat misdaad en onrecht ook goed kon leven.

Voordat ze begonnen met schrijven waren de echtgenoten werkzaam als journalist en vertaler. Ze vertaalden onder meer werk van de Amerikaan Evan Hunter, die onder de naam Ed McBain tientallen detectives schreef. Bij hem bespeurden ze een zekere sleur; voor hen een reden om vooraf te besluiten hun eigen serie te beperken tot tien boeken. Bovendien overleed Wahlöö in 1975. Sjöwall bleef schrijven, maar is tegenwoordig hoofdzakelijk weer actief als vertaler van misdaadromans.

Andere boeken die deze 2 schrijvers samen hebben geschreven:

De serie is in circa 25 talen vertaald, waaronder het Nederlands. In veel landen verschijnen geregeld herdrukken.

De vrouw in het Götakanaal (Roseanna, 1965), over een mysterieuze vrouw wier lichaam in een kanaal wordt gevonden.

De man die in rook opging (Mannen som gick upp i rök, 1966), over een journalist die tijdens een bezoek aan Hongarije verdwijnt.

De man op het balkon (Mannen på balkongen, 1967), over een kindermoordenaar.

De lachende politieman (Den skrattande polisen, 1968), over een massamoord in een stadsbus.

De brandweerauto die verdween (Brandbilen som försvann, 1969), over een merkwaardige brand in een woonhuis.

De man die even wilde afrekenen (Polis, polis, potatismos!, 1970), over de moord op een semi-malafide grootindustrieel.

De verschrikkelijke man uit Säffle (Den vedervärdige mannen från Säffle, 1971), over de moord op een politie-inspecteur met sadistische trekken.

De gesloten kamer (Det slutna rummet, 1972), waarin Martin Beck de moord op een man in een gesloten kamer moet oplossen, naast een serie bankovervallen.

De politiemoordenaar (Polismördaren, 1974), over de verdwijning van een vrouw en de moord op een politieman - die met elkaar te maken lijken te hebben.

De terroristen (Terroristerna, 1975), over een bankoverval, een moord, en het bezoek van een Amerikaanse senator aan Stockholm. Het dikste boek uit de serie, vaak als slechtste beoordeeld vanwege de langdradige en afleidende politieke verhandelingen.

Bron: wikipedia

Vragen:

Ja deze twee schrijvers hebben samen gewerkt met Evan Hunter dat ook tientallen detectives schreef. Ook waren zij erg tegen dat maar één iemand de baas was. Dus wilden zij laten zien dat je ook goed kan  leven in een wereld dat de politie in handen heeft.

Nee niet echt. Er zijn in het boek ook meerdere hoofdpersonen. De hoofdpersonen zijn vooral politiemannen die een brand moeten oplossen en nog meer dingen. Je moet het boek een beetje vergelijken met de serie: Baantjer.

Thematiek

Je kan dit boek goed vergelijken met de realiteit, in dit boek worden er vooral dingen opgelost en doorgedacht over allerlei dingen in het boek. Het voornaamste thema in dit boek is dan ook detective. In de realiteit worden er elke dag verschillende dingen onderzocht. Pasgeleden was er een brand in Gouda waarbij een man van het balkon afsprong zodat hij niet zou worden gepakt door het vuur. Hier de link naar het nieuwsbericht: http://www.omroepwest.nl/nieuws/28-05-2013/brand-woning-prins-hendrikstraat-gouda-bewoner-springt-van-balkon. Ik vind dit onderwerp ook echt een goed onderwerp voor een boek. Je kan er echt van alles mee doen. Van de gekste moorden tot de meest onoplosbaarste zaken die de hoofdpersoon voor altijd in het geheugen staan gegraveerd. Je kan in zo’n onderwerp dan ook zaken erbij pakken die in het echt ook zijn gebeurd. In het dagelijks leven zijn er altijd wel een grote groep mensen die elke dag aan deze onderzoeken moeten denken of deze onderzoeken moeten uitvoeren. Je kan in zo’n onderwerp ook echt goed je mening kwijt. Net als de schrijvers Sjöwall & Wahlöö hebben gedaan. Zij schreven over dat de politie in zweden ook de macht kon hebben in plaats van één persoon. Deze methoden hebben al vele schrijvers gebruikt. Het thema was in de vroegere jaren anders dan dat het nu is. Vroeger had je niet de opsporingstechnieken die je nu hebt. Nu kan je met behulp van computers alles goed opslaan en weer goed terug vinden, vroeger moest het met het typemachine. Vroeger kon je ook niet met behulp van DNA technieken te werk gaan. De technieken die we nu nog steeds gebruiken komen vooral uit de boeken van Sherlock Holmes. De schrijver: Sir arthur Conan Doyle. Deze meneer was vroeger ook dokter en wist dus alles goed te beschrijven over onderzoek en gevechten, bv. waar je de vijand goed kon raken.  Oftewel in deze soort thema’s kan je veel vertellen.

Stijl

Er zit een klein vleugje overtuigend schrijven in maar het gaat toch echt vooral over het amuserend lezen van dit boek. Het is ook een beetje overtuigend schrijven omdat deze twee schrijvers wilden laten zien hoe het ook kon. Dat niet maar één iemand de baas kon zijn in een land. Het is toch echt vooral amuserend schrijven omdat het een boek is dat je moet vermaken, dat je moet pakken. Ik vind dit een van de leukste stijlen, ik denk dat heel veel mensen het daar met mij eens zijn. Het is een stijl dat je laat ontspannen of dat je laat pakken door het hele verhaal dat er omheen zit.

Fantasie & creativiteit

Ik zou misschien zelf iets minder lang bij een punt staan. Op een gegeven moment draaide het heel lang om maar het vinden van waar het vuurvonkje vandaan kwam, misschien 10 hoofdstukken lang. Ik vindt het uiteindelijk nog een vage titel. Er komt vuur in het boek voor en ook dat één van de mannen een brandweerauto koopt voor zijn zoontje. Maar voor de rest vindt ik het niet ergens op slaan.

Gunvald Larsson rende weg van de man die hem liet struikelen en hem onderschot had gehouden. Hij keek nog eens achterom of hij de man zag. Hij ging in het steegje staan en huigde enorm. Toen hij was bijgekomen stak hij maar een sigaretje op en ging eens staan denken. Wie is die man en waarom hield hij mij onderschot? En waarom ik? Larsson was onderweg naar huis toen hij werd aangevallen. Heeft dit te maken met het verbrandde huis? De drugs die malm onder hield? Of heeft het te maken met de ondervragingen? De volgende twee dagen bleef hij maar op zijn kantoor, hij las een goed boek over nelson mandela. De volgende dagen erna heeft hij ook niet veel gedaan, hij is er wel achter gekomen wie deze man was. Het was de buurman van de man die zelfmoord had gepleegd in zijn appartement. Hij heeft de gaskraan opengezet en zichzelf laten stikken. Ook maar één vuurvonkje was genoeg om de hele flat te laten ontploffen. En dat gebeurde dan ook. De hele flat was afgebrand en er waren 3 doden gevallen. 2 kinderen en één moeder. De moeder was al dood in haar slaap door het hoge gehalte aan gas in de flat. De kinderen waren verbrand. Ze hadden zelf op dat moment geen last van het gas omdat hun kamer verder weg was. Larsson ging met een goed team allerlei gegevens over deze man opzoeken, wat voor werk hij heeft en waar hij natuurlijk woont. Deze man werkt als zwembadonderhouder in Kilrich. Hij woont vlakbij de flat dat was afgebrand. Hij had in geen enkel opzicht een relatie met de man die zelfmoord had gepleegd. Het onderzoek over de ontploffing was eigenlijk al afgesloten. Conclusie was: De man had zelfmoord gepleegd door de gaskraan open te zetten en zichzelf te laten stikken. De vrouw die onder hem woonde had kaarsen aanstaan. Die kaarsen zorgden er voor dat de kamer met gas ontplofte en de flat in brand vloog. Larsson geloofde niet dat het een ongeluk was en ging verder met het onderzoek. Hij ondervraagde mensen die er woonden of die het gezien hadden. Één van de mannen die daar zijn hond altijd uitlaat in het park dat naast de flat ligt. Zag een man werken aan de gasslang. Hij had een rood petje op, een gele trui aan en een paar moersleutels bij zich. Hij vond het al raar dat de man daar midden in de nacht zat te werken aan de gasslangen maar niet gek genoeg om te melden aan de politie. Larsson wist precies wie deze man was. Het was de man die hem onder schot had gehouden maar bang genoeg was om hem niet neer te schieten. Hij wist waar deze man wekte en ging er heen. Hij kwam aan in de winkel en had zichzelf op het ergste voorbereid. Hij keek in het rond en zag daar de man staan. Hij tikte hem op zijn schouder en vroeg aan hem of hij een paar vragen wilde beantwoorden. De man draaide zich naar hem toe en begon hard weg te rennen. Hij rende achter hem aan, door het park, de vijver, de daken die spekglad waren, ook al was het lente. De man was steeds net iets te snel. Zachrisson, een jongen die net in dienst was voor de politie. Zag de achtervolging en schakelde meteen hulp in. Larsson en malm kwamen op het dak en er werd flink geschoten. Larsson probeerde de man over te laten geven want hij kon geen kant meer op. Malm bleef maar schieten en raakte Larsson. Malm rende weg maar kwam onderweg in het trappenhuis Zachrisson tegen. Zachrisson schoot de man in zijn been en kon niet meer lopen. “zo zo zo, wie hebben we daar?” zei Zachrisson. Malm werd later naar het politiebureau gebracht en ondervraagt. Larsson werd naar het ziekenhuis gebracht en moest goed gehecht worden. Malm wilde eerst niet bekennen, maar na een paar martelmethodes bekende hij toch. Hij was degene die de gaskraan had opengezet en een vuurtje naar binnen gooide. De zaak was nu echt gesloten.